Rozdział 36

Bardzo długo tam siedziałam. Przeważnie to płakałam wszystkie wspomnienia wróciły.

-Tu jest pięknie – powiedziałam wpatrując się w gwiazdy

-Ty jesteś piękna księżniczko – powiedział Adam patrząc na mnie zarumieniłam się – urocza jesteś kiedy to robisz

-Ale co?

-Jak się rumienisz

-Przestań – wtuliłam się w jego ciało zaciągając się perfumami – zagraj coś dla mnie

-Teraz?

-Yhy

-No dobrze – oparliśmy się o drzewo Adam wziął gitarę i zaczął grać. Oparłam głowę o jego ramię. Było tak magicznie,gwiazdy,ja,on i cisza. Nie chciałam niczego innego tylko jego. Tego cudownego uśmiechu i charakteru.

-Kocham cię księżniczko – powiedział całując mnie w usta

-Ja ciebie też

-Jak bardzo?

-Bałdzo bałdzo

-Moja Oliwia – przytuliłam się do niego i nigdy nie chciałam go puścić.

Teraz siedziałam oparta o to drzewo. Łzy leciały jak z wodospadu. Nie hamowałam ich dawałam im spokojnie spadać. Co chwilę dzwonił do mnie Liam. Nie odbierałam chciałam być sama.

-Goń mnie! - krzyknęłam uciekając od Adama. Biegłam i śmiałam się pobiegłam do naszego miejsca. Niestety byłam zbyt wolna i złapał mnie w pasie podniósł i obracał w okół własnej osi.

-Zaraz zwymiotuje postaw mnie! - krzyknęłam śmiejąc się postawił mnie na ziemi i akurat zaczął padać deszcz. Spojrzałam na niebo krople wody dotykały mojej twarzy. Adam korzystając z okazji złączył nasze usta na początku byłam zdziwiona,ale później nie przeszkadzało mi to wręcz przeciwnie. Pocałunek w deszczu takie to romantycznie. Byliśmy cali mokrzy,ale nie robiliśmy sobie z tego jakiegoś problemu.

-A to co było? - zapytałam

-Zawsze chciałem spróbować jak to jest całując się w deszczu

-Mój ty romantyku – pocałowałam go soczyście w usta.

-Chodź do domu bo będziemy chozi

-Mi to nie grozi

-Akurat – zaśmiał się

Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj. Spojrzałam w niebo dostrzegłam kilka gwiazd.

-Wróć do mnie Adam -wychlipałam było mi już zimno,ale chciałam jeszcze zostać.

Siedziałam na drzewie a Adam grał na gitarze. Pogoda nam tego dnia dopisywała. Chciałam już zjeść,ale bałam się

-Adam chcę zejść

-To zejdź -zaśmiał się

-Nie mogę

-Czemu?

-Boję się

-Ohh ty głuptasie skacz złapię cię – wystawił ręce

-A jak mnie nie złapiesz?

-To będzie cię bolało

-To nie jest śmieszne

-Jest no skacz

-Ale mnie złapiesz?

-Tak

-Obiecujesz?

-Oliwia

-No dobrze – zamknęłam oczy i skoczyłam,ale chyba źle coś zrobiliśmy bo upadliśmy razem ja leżałam na Adamie.

-Obiecałeś – powiedziałam patrząc się na jego twarz.

-Coś nie wyszło

-No raczej

Spojrzałam na zegarek 01:30?! postanowiłam wrócić. Byłam nieźle zmarznięta.50 nieodebranych połączeń od Liama,15 od Maćka,10 od Diany i kilka od rodziców. No to nieźle Oliwia bałam się iść po ciemku,ale czułam,że Adam jest obok mnie i nie pozwoli nikomu mnie skrzywdzić. Szłam szybszym krokiem na moje szczęście nikogo nie było. Doszłam do domu otworzyłam drzwi i zaczęłam zdejmować kurtkę,buty,czapkę i rękawiczki. Weszłam do salonu na kanapie siedział załamany i zapłakany Liam spojrzał na mnie.

-Oliwia! - krzyknął podbiegł do mnie i mocno płakaliśmy razem – Przepraszam cię za dzisiaj nie chciałem cię zranić.

-Ja też przepraszam

-Gdzie byłaś martwiłem się o ciebie

-Musiałam pomyśleć sama

-Płakałaś? - spojrzał na moje czerwone oczy od płaczu

-Nie

-Oliwia dlaczego kłamiesz?

-Nie kłamie

-Oliwia....

-Daj mi spokój! - krzyknęłam i wyminęłam go nie chce z nikim o tym gadać. Pobiegłam na górę wzięłam piżamę i poszłam do łazienki. Stałam po prysznicem i dałam ponieść się emocją. Jestem za słaba na to wszystko nie wiem co się ze mną dzieje. Odtrącam Liama ale on mi nic nie zrobił. Boję się że go stracę a wtedy na pewno się załamię. Kocham go najbardziej na świecie,ale tęsknie za Adamem. Boże co ja mam zrobić? Przebrałam się i poszłam do swojej sypialni. Nie było Liama zdziwiłam się poszłam do pokoju gościnnego otworzyłam delikatnie drzwi spał tam. Poczułam,że powoli oddalamy się od siebie. Ze łzami w oczach położyłam się do swojego łóżka. Leciały mi łzy. Nie mogłam zasnąć. Przekręcałam się z boku na bok. Bez niego nie umiem zasnąć. Po chwili usłyszałam grzmot za oknem. Przestraszyłam się. Boję się burzy. Kolejna błyskawica i grzmoty. Bałam się coraz bardziej. Leżałam bokiem do drzwi zakryłam sobie oczy. Po chwili poczułam jak ktoś przytula mnie do siebie.

-Nie bój się jestem już – poznałam głos Adama przestraszona odwróciłam się

-Ale ty nie żyjesz – powiedziałam drżącym głosem

-Zawsze będę w twoim sercu

-Zwariowałam?

-Oczywiście,że nie księżniczko

-Co ja mam zrobić? Pomóż mi

-Nie odtrącaj go on cię kocha

-Co zrobiłam źle?

-Jesteś niedostępna kochaj go a teraz idź do niego – zniknął chwilę myślałam i skierowałam się do pokoju. Delikatnie zapukałam. Usłyszałam jego głos,który powiedział ''Proszę''. Weszłam nie spał chyba też nie mógł.

-Boisz się burzy? - spytał kiwnęłam głową - Choć do mnie – szybko podbiegłam i wtuliłam się w jego ciało. Trzęsłam się ze strachu z kolejny grzmotów – Nie bój się jesteś bezpieczna spróbuj zasnąć – powiedział

-Przepraszam cię za to jak cię potraktowałam

-Nie przepraszaj wiem że tęsknisz za Adamem rozumiem to

-To jest silniejsze ode mnie,ale nie chcę cię stracić za bardzo jesteś dla mnie ważny – powiedziałam patrząc się w jego oczy czułam,że spływały mi łzy.

-Ja też nie chcę cię stracić kocham cię

-Kocham cię – mocniej wtuliłam się w jego tors i po chwili zasnęłam. 

***********************************************************************************8

Rozdział imieninowy aww mam dziś imieniny hahahaha dobra komentujcie dziękuje <3