Rozdział 21

3 dni później :

Niestety nadszedł  czas kiedy musiałam opuścić Paryż.Oczywiście chłopaki,tez musieli wyjechać na dalszą trasę.Z tego co usłyszałam jadą do Włoch,zazdroszczę.Ja chciałam wrócić,już do rodziny i do SD.Nie spałam już od 06:00,ubrana w to .W Polsce powoli robi się już chłodno,co oznacza,że nadchodzi jesień.Wyszłam na taras,gdzie Paryż budził się do kolejnego dnia.Z daleka mogłam zobaczyć wieżę Eiffla,na której byłam z Liamem na kolacji.Było tak romantycznie,jak na naszej pierwszej randce.Samolot miałam o 09:00 musiałam się niedługo zbierać.Z tego co wiem Maciek i Diana są jeszcze w LA.Gadałam z nimi ostatnio przez kamerkę,i widać było,że są szczęśliwi.Gdy wybiła 07:30 wzięłam swoje walizki,ostatni raz spojrzałam na swój pokój i wyszłam.Na dole czekali na mnie chłopaki.

-Hej Oli – powiedział Niall

-No hej – odpowiedziałam

-To co musimy się zegnać co nie? - zapytał Louis.

-Tak,bardzo się cieszę że mogłam was zobaczyć,ale muszę wracać.

-My też się cieszymy.

-Przecież zobaczymy się znów za miesiąc

-Będziemy tęsknić – powiedział Niall,który po chwili się do mnie przytulił.

-Ja też,ale to zleci zobaczycie.No muszę już lecieć bo się spóźnię na samolot

-Jak dla mnie to możesz się spóźnić – powiedział Louis.

-Bardzo śmieszne,no chodźcie tu do mnie – zrobiliśmy grupowego przytulasa i pożegnałam się z każdym.No nie do końca,bo Liam chciał jechać ze mną.Gdy już dojechaliśmy zabrałam swoje walizki,ale zaraz odebrał je on.

-Sama mogę je nieść

-Tak już jesteś moją dziewczyną.

-Co nie oznacza,że możesz mnie ze wszystkiego wyręczać

-Jesteś za bardzo uparta.

-Wiem.

Doszliśmy do odpraw,zawsze przy takich momentach chciało mi się płakać.

-Teraz czas na nas – powiedziałam spoglądając na ludzi,którzy wchodzili do samolotu.

-Damy radę obiecuję – odpowiedział przytulając mnie i całując w głowę.

-Muszę,już iść – powiedziałam patrząc na jego twarz.

-Pamiętaj,że cię kocham.

-Pamiętam – złączyliśmy nasze usta w jedną całość,lecz to nie trwało długo bo usłyszałam jak mnie wołają – Będę tęskniła – powiedziałam przytulając się do niego.

-Ja też,ale zmykaj bo nie polecisz – powiedział śmiejąc się.Ostatni raz spojrzałam na Liama,który patrzył się na mnie stęsknionym wzrokiem.Usiadłam wygodnie na swoim miejscu i nie mogłam się doczekać kiedy zobaczę moich przyjaciół.Zasnęłam.Obudziła mnie starsza pani,z którą siedziałam mówiąc,że lądujemy.Szybko odebrałam swoje walizki,wsiadłam do taksówki i skierowałam się najpierw do Street Dance.25 minut później byłam na miejscu,ale to co tam zobaczyłam zamroziło mnie.Zeszklonymi oczami ujrzałam,że SD się pali,szybko tam pobiegłam,ale policja mnie zatrzymała.

-Nie może pani tam wejść – powiedział

-Co tu się stało?! - wykrzyczałam zapłakana.

-Najwyraźniej doszło do podpalenia.

-Ktoś jest ranny,gdzie Dawid,Kuba,Maja i Dominika,gdzie oni są!

-Wszyscy są proszę się uspokoić.Tylko dwójka się jeszcze nie odnalazła

Szybko pobiegłam do Kuby i Mai,ale nigdzie nie widziałam Dawida i Dominiki.

-Gdzie oni są? - zapytałam zapłakana,lecz po chwili byłam przytulona w Kubę

-Dawid poszedł ratować Domi,ona nie odnalazła się jeszcze.Ale znaleźliśmy to – powiedziała Maja podając mi kartkę.Było na niej napisane ''Pożałujesz tego szmato'',usiadłam załamana.Moja szkoła,się pali,przyjaciele są w środku i nie wiem co się tam dzieje.Kto mógłby to zrobić?dlaczego?

-Ja muszę ich poszukać – powiedziałam wstając.

-Nigdzie nie idziesz – odpowiedział Kuba trzymając mnie za nadgarstek.

-Ale nie wiemy co się z mini dzieje...-w tym samym momencie zobaczyła Dawida,który niósł na swoich rękach nieprzytomną i zakrwawioną Dominikę.Szybko do nich podbiegłam. - Boże Dawid nic ci nie jest? - powiedziałam.

-Ze mną nic,ale Dominika...

-Ona jest silna wyjdzie z tego.Jedzcie do szpitala.

-Wiem,a ty?

-Ja do was dojadę później – powiedziałam,karetka pojechała z Dominiką.Usiadłam na ławce załamana,płakałam.Zycie jest wobec mnie takie niesprawiedliwe.Moja ukochana szkoła,i jedyna pamiątka po Adamie,płakałam jeszcze bardziej.Lecz po chwili poczułam wibracje mojego telefonu,na wyświetlaczu pojawił się numer Liama.

-Hej kochanie doleciałaś – powiedział

-Liam... - powiedziałam szlochając i dławiąc się swoimi łzami.

-Oli co się dzieje? Dlaczego płaczesz?

-Ja nie daję sobie z tym rady...nie przyjmuje tego do wiadomości..nie...

-Oliwia co się dzieje mów.

-Ktoś podpalił Street Dance...moja jedyna pamiątka po Adamie....zniszczone to wszystko..nic już nie ma – płakałam

-Oli słyszysz mnie?

-Tak.

-Posłuchaj dziś postaram się do ciebie przylecieć..

-Nie Liam masz trasę,nie możesz.

-Mogę przylecę dziś,nie martw się.

-Liam ja muszę iść do Dominiki,ona jest w szpitalu...

-Dobrze jedź do niej.Kocham cię dziś się zobaczymy.

-Pa – szybkim ruchem skierowałam się do szpitala.Nie zajęło mi to aż tak dużo czasu.W środku czekali,a Dawid chodził zdenerwowany.

-I co wiadomo coś? - zapytałam.

-Nikt nic nie chce powiedzieć,mam tego dość – odpowiedział Dawid gdy siadałam obok Kuby.

-Oli tak bardzo nam przykro,z powodu pożaru.Widać po tobie,że jest ci źle i płakałaś.Będziemy cię wspierać. - powiedział Kuba przytulając mnie kiedy znów zaczęłam płakać.

-Moja jedyna pamiątka,moja szkoła....

-Oli damy radę – powiedziała Maja.

-Nie teraz najważniejsza jest Domi.

Czekaliśmy tak,może jeszcze ze 20 minut kiedy wyszedł lekarz wstaliśmy.

-Co z moją dziewczyną – zapytał Dawid.

-Jest przytomna,za dużo nawdychała się dymu,możecie do niej wejść.

-Dziękujemy – weszliśmy do sali,gdzie leżała blada Domi.

-Cześć kochana,jak się czujesz? - spytałam siadając na krześle.

-Jest w miarę dobrze.A ty jak ty się czujesz marnie wyglądasz.

-Bardzo źle się czuje,straciłam mój skarb – spuściłam głowę w dół,kiedy poczułam,że Domi łapię mnie za rękę

-Bardzo cię rozumiem,straciłaś pamiątkę po swoim chłopaku,ale świat się jeszcze nie skończył.

-Dla mnie się skończył..

-Nie mów tak,masz nas,Liama,rodzinę będziemy cię wspierać kochamy cię

-Ja was też,ale muszę już iść chcę pobyć trochę sama.Trzymaj się Domi pa – pożegnałam się ze wszystkimi i skierowałam się w stronę domu.Gdy otwierałam drzwi poczułam czyjeś dłonie na swoje tali.Szybko się odwróciłam za mną stali chłopcy.

-Chłopaki – szybko do nich podbiegłam i przytuliłam ich.

-Widzieliśmy się jakieś 7 godzin temu jak się nie mylę – powiedział Louis.

-Oli tak nam przykro z tego co się stało – powiedział Niall,kiedy to usłyszałam moje oczy stały się szkliste.

-Niall no i po co to mówiłeś? - powiedział Harry.

-Przepraszam cię Oli,ale chciałem jakoś cię wesprzeć.

-Nic się nie stało,chodźcie do domu nie będziemy tak stali na dworze – chłopaki weszli,a na samym końcu stał Liam,szybko znalazłam się w jego objęciach.

-Obiecałem,że przyjadę – powiedział całując mnie w głowę.

-Nie musiałeś zabierać reszty.

-Sami chcieli tu przylecieć.

-To miło z ich strony.

-I co z Dominiką?

-Jest okej jutro jeszcze zostanie na obserwacji.

-To dobrze,Oli jesteś blada może idź odpocząć?

-Chyba pójdę się położyć

-Choć.

Ponieważ było już późno wzięłam swoją piżamę i poszłam wziąć prysznic.Przebrałam się i szybko znalazłam się w łóżku.Szybko zasnęłam.

Rozdział 21 komentujcie