Rozdział 22

Noc 03:00

Obudziłam,się z dziwnym uczuciem w sercu.Spojrzałam na zegarek,który wybił 03:01,coś się stało czułam to.Zeszłam na dół powolnym krokiem,i uważając by nie spaść.Ręce mi się trzęsły nie wiem co się ze mną działo.Postanowiłam dzwonić do każdej osoby którą miałam w kontaktach zaczęłam od Maćka.Odebrał po trzecim sygnale.

- Oli ty wiesz która jest godzina? - zapytał zaspany.

- Maciek? Nic ci nie jest?

- A co ma być,Oli co się dzieje.

- Coś się stało cały czas to czuję,a Diana ona jest cała?

- Śpi obok mnie,idź spać to przez ten ostatni stres.

- Nie Maciek to nie to.

- Oliwia tak to to.

- Dobra idź spać na razie.

- Pa Oli.

Cały czas czułam to dziwne coś w moim sercu.Teraz postanowiłam zadzwonić do Liama.

- Halo? - zapytał ziewając.

- Liaś przepraszam,że cię budzę..

- Oliwia czy coś się stało?

- Nie nic śpij.

- No wiesz teraz to raczej nie zasnę.

- Nie chciałam cię budzić.

- Może przyjdę do ciebie co?

- Nie idź spać rano pogadamy.

- Na pewno?

- Tak

- No dobrze pa kochanie.

- Pa.

Dzwoniłam do każdego,może jeszcze godzinę kiedy przyszła pora na babcię.Czkałam i czekałam,ale nikt nie odbierał.Próbowałam jeszcze kilkanaście razy,ale włączała się poczta głosowa.Zaczęłam się niepokoić.Usłyszałam jak ktoś schodzi,po chwili pojawiła się postać mamy,która ziewała.

- Kochanie czemu ty nie śpisz?

- Mogę zapytać o to samo ciebie.

- Byłam pierwsza.

- Czuję,że coś się stało,coś co zmieni nasze życie.

- Oliwia panikujesz,wiem że te ostatnie dni tobą wstrząsnęły.Kotku jesteś bezpieczna tutaj.

- Mamo ty tego nie rozumiesz dzwoniłam do babci,nie odbierała.

- Oli jest 04:15 przecież śpi.

- Ale mamo ona zawsze ode mnie odbierała.

- Kochanie twoja babcia ma już swoje lata i musi spać zresztą jak i ty.

- Ale mamo...

- Nie marudź,idź spać.

- No dobrze,ale ty też idziesz?

- Jakoś nie mogę ostatnio spać,ale ty idź.

Poszłam niechętnie na górę,martwiłam się o babcie.Trochę się wierciłam zanim zasnęłam.Rano poczułam jak ktoś się do mnie tuli.Otworzyłam oczy i zobaczyłam uśmiechniętego Liama.

- Dzień dobry śpiąca królewno.

- Dzień dobry królewiczu,który mnie obudził.

- Ile jeszcze można spać? Jest 13 a ty jeszcze śpisz.

- Nie spałam do piątej to co się dziwisz.

- Dobrze zwracam honor.

- Jak tu weszłaś?

- Twoja mama mnie wpuściła.

- No tak mama.

- Ubieraj się zabieram cię.

- Mam to rozumieć jako porwanie?

- No wiesz..

- No nie wiem.

- Oli ubieraj się.

- No dobrze,ale niechętnie.

Wstałam i wzięłam te ubrania  szybki prysznic i makijaż i byłam gotowa.Zeszliśmy na dół kiedy poczułam wibracje telefonu.Na wyświetlaczu pojawił mi się nieznany numer.

- Halo? - zapytałam niepewnie.

- Czy to pani Oliwia Musiał?

- Tak,to ja.

- Mam dla pani złą wiadomość.

- Co się stało?

- Dziś w nocy o godzinie 03:30 pani babcia zmarła na zawał,bardzo mi przykro – moje serce stanęło.Ze łzami w oczach usiadłam na schodach,czułam że toć się stało.Moja kochana babcia dlaczego Bóg zabrał mi ją akurat teraz? Zaczęłam płakać,łzy nie przestawały lecieć.

- Oli co tak długo? - zapytał Liam,ale kiedy zobaczył w jakim jestem stanie szybko wbiegł. - Oliwia czemu płaczesz?

- Babcia...-dusiłam się płaczem.

- Co babcia Oli mów!

- Ona.....zmarła...dziś w nocy – jąkałam się,Liam szybko przytulił mnie do siebie kołysząc.

- Oliwia tak mi przykro,nie płacz proszę bo i ja będę.

- Dlaczego ona odeszła? W takim momencie? Kiedy najbardziej jej potrzebuję.

- Kochanie każdy kiedyś umrze,może twoja babcia była już gotowa.

- Nie ja w to niewierze – wstałam i wybiegłam.Słyszałam jak Liam mnie woła,ale nie miałam czasu by się zatrzymać.Pobiegłam do domu babci,pukałam ale nikt mi nie otwierał.Miałam zapasowe klucze więc szybko otworzyłam drzwi.

- Babciu! - krzyczałam,ale słyszałam tylko echo odbijające się po całym domu.- Babciu jesteś tu?! - usiadłam załamana na podłodze,znów płakałam.Na półce zobaczyłam zdjęcie podeszła bliżej i zobaczyłam postać babci i mnie łzy leciały jeszcze bardziej.Usiadłam w kącie przyciskając sobie fotografie do serca płacząc.Po chwili usłyszałam jak ktoś wbiega wiedziałam,że to on.Zauważył mnie.

- Boże,tak się o ciebie bałem – podbiegł do mnie przytulając.

- Ja..ja myślałam,że to żart ale to prawda Liam – płakałam jeszcze bardziej.

- Oli cii,uspokój się choć do domu.

- A Maciek?

- On już o wszystkim wie jutro przyjadą a teraz choć.

Wracaliśmy objęci w sobie,w domu siedziała już moja rodzina tylko bez Maćka.Od razu przytuliłam się do taty.

- Oliwia wszyscy jesteśmy załamani,ale wiem że ty to najbardziej przeżywasz.

- Tato,ona była dla mnie bardzo ważna.

- Kotku,wszyscy będziemy cię wspierać.

- Kiedy będzie pogrzeb? - zapytałam.

- Za tydzień.

-Dobrze.

-Idź na górę jesteś wyczerpana widzę to.

-Nie chcę – odpowiedziałam

-Twój tata ma rację,choć – powiedział Liam łapiąc mnie za rękę.

-Dobrze.

Udaliśmy się do mojego pokoju,ciągle zastanawiam się dlaczego ja mam tak ciężkie życie.Spotka mnie coś przyjemnego? Z takimi myślami zasnęłam.

Rozdział 22

Komentujcie,hejtujcie cokolwiek ;)