Rozdział 69

Otworzyłam oczy i spojrzałam w bok. Nic mi się nie śniło, Liam był obok mnie. Nie spał.

-Dzień dobry – powiedział uśmiechając się.

-Dzień dobry – odwzajemniłam uśmiech.

-Jak się spało? – zapytał.

-Przy tobie o wiele lepiej – rzekłam wtulając się w klatkę piersiową Liama.

-Jeszcze nie mogę w to uwierzyć, że znów jesteśmy razem – oznajmił Liam.

-Ja też

-Bardzo cię kocham

-Ja ciebie też – podniosłam głowę patrząc na Liama. Nasze usta powoli zaczęły się zbliżać, kiedy usłyszeliśmy płacz Julki.

-Nasza córka wie, kiedy zacząć płakać – powiedział. Zaśmiałam się i wstałam.

-Pójdę do niej – oznajmiłam kierując się do drzwi.

-To ja pójdę do Dawida

-No to chodź – poszłam do pokoju dziewczynki. Kiedy weszłam wzięłam ją na ręce. Nakarmiłam przebrałam i ubrałam. Położyłam ją w łóżeczku i poszłam się ubrać. Wyjęłam z szafy odpowiednie ubrania i poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic, ubrałam się, pomalowałam i uczesałam. Gotowa wyszłam z pomieszczenia. Dzieci nie było w pokojach, co znaczyło, że są z Liamem na dole. Zeszłam po schodach i nie myliłam się. Julka grzecznie leżała w kołysce a Dawid bawił się zabawkami. Ucałowałam dzieci i poszła m do kuchni skąd było czuć zapach zapewne omletu.

-Co robisz? – zapytałam wchodząc do kuchni.

-Omlet – rzekł posyłając mi uśmiech, który odwzajemniłam.

-Cudownie pachnie – powiedziałam stając obok męża.

-Siadaj zaraz będzie gotowe

-Może w czymś pomogę? Nie chcę tak siedzieć, kiedy ty coś robisz – rzekłam.

-Nie musisz dam sobie radę –powiedział całując mnie w czoło.

-No dobra niech ci będzie – westchnęłam i usiadłam na krześle. Zaraz Liam podał omlet. Zjedliśmy i posprzątaliśmy. Po posiłku poszliśmy do dzieci.

-Chciałabym wrócić do Londynu – powiedziałam trzymając na rękach Julkę.

-Możemy wrócić, jeżeli tego chcesz – rzekł Liam bawiący się z Dawidem.

-Chcę – oznajmiłam.

-To teraz musimy ustalić, kiedy

-Może po świętach? Nie ma, co czekać do nowego roku – powiedziałam.

-Dobrze – uśmiechnął się.

-Muszę powiadomić rodziców, że wyjeżdżam

-I najlepiej gdybyś zrobiła to dzisiaj

-Tak masz rację

-To, co jedziemy? – zapytał wstając.

-Jedziemy – ubraliśmy dzieci. Julkę włożyłam do nosidełka dając jej smoczek do buzi i przykryłam kocykiem. Założyłam kurtkę, buty i wzięłam torebkę. Zamknęliśmy dom i włożyliśmy dzieci do samochodu przypinając ich pasami. Zajęłam miejsce pasażera a Liam usiadł za kierownicą. Ruszyliśmy. Po 20 minutach byliśmy na miejscu.

-Boję się ich reakcji – powiedziałam.

-Spokojnie na pewno to zaakceptują – rzekł łapiąc mnie za rękę.

-Obyś miał rację – westchnęłam. Wysiedliśmy wzięliśmy dzieci i skierowaliśmy się do drzwi. Delikatnie zapukałam a po chwili otworzyła mama. Była zdziwiona, kiedy zobaczyła obok mnie Liama.

-Cześć mamo – powiedziałam.

-Cześć wejdźcie – weszliśmy do środka. Zdjęliśmy kurtki, buty i poszliśmy do salonu gdzie siedział tata.

-Cześć tato – przywitałam się z nim, ale kiedy zobaczył Liama wstał wściekły.

-Co on tu robi?! – krzyknął podchodząc do Liama.

-Tato uspokój się – powiedziałam stając przed nim.

-Nie pamiętasz, co ci zrobił?! Ile łez przez niego wylałaś?! – krzyczał.

-Tato nie krzycz -próbowałam go uspokoić.

-Nie pozwolę żebyś znów przez niego płakała! Rozumiesz! – krzyknął i zaraz złapał się za serce.

-Tato, co ci jest? – zapytałam przerażona, kiedy upadł na kanapę. Leżał nieprzytomny a ja nie wiedziałam, co zrobić.

-Dzwonie po pogotowie – oznajmił Liam.

Payne wyjął telefon i zadzwonił po pogotowie a ja płakałam i razem z mamą próbowałyśmy obudzić tatę. Po 10 minutach usłyszeliśmy pukanie do drzwi Liam poszedł otworzyć. Zaraz stali obok nas ratownicy.

-Proszę się odsunąć – powiedział mężczyzna zrobiliśmy, co kazali. Kiedy Liam stanął obok mnie wtuliłam się w jego klatkę piersiową. Byłam roztrzęsiona. To była moja wina. Nie potrzebnie przyjeżdżaliśmy. Mogliśmy zostać w domu a tata teraz byłby zdrowy. Ratownicy zabrali tatę do karetki. Zapytaliśmy gdzie zabierają mojego tatę a kiedy już odjechali chciałam do niego jechać.

-Liam jedźmy do taty – powiedziałam roztrzęsiona.

-Kochanie uspokój się zaraz do niego pojedziemy – przytulił mnie bym trochę się uspokoiła.

-A, jeżeli on jest na coś poważnie chory? – zapytałam.

-Na pewno nie

-Boję się o niego

-Spokojnie wszystko będzie dobrze – rzekł całując mnie we włosy.

-Jedźmy już – odkleiłam się od Liama.

-Dobrze

-Mamo jedziesz z nami? – zapytałam mamy, która tez nie wyglądała najlepiej.

-Tak – powiedziała ubrałam dzieci potem sami się ubraliśmy. Wyszliśmy i weszliśmy do samochodu. Ruszyliśmy. Po drodze zadzwoniłam do Maćka i powiedziałam, że niedługo dojadą. Po 15 minutach byliśmy na miejscu. Wysiedliśmy wzięłam nosidełko z Julką a Liam wziął Dawida. Weszliśmy do środka i w recepcji zapytaliśmy o tatę. Powiedzieli nam, pod którą salę mamy się udać. Poszliśmy tam i usiedliśmy na krzesłach. Z każdą minutą byłam coraz bardziej zdenerwowana.

-Kotku uspokój się – uspokajał mnie Liam.

-Staram się – spojrzałam na niego. Wtuliłam się w jego klatkę piersiową. Dawid siedział na kolanach męża a Julka grzecznie leżała w nosidełku. Czekaliśmy tak może 10 minuta, kiedy z pokoju wyszedł lekarz. Wstałam.

-Doktorze, co z moim mężem? – zapytałam mama.

-Państwo są rodziną? – upewnił się.

-Tak – odpowiedziałam.

-No, więc pan Krzysztof miał zawał – kiedy to powiedział nogi się pode mną ugięły. Załamałam się słysząc tak straszne wieści. –To był pierwszy zawał, pacjent potrzebuje teraz dużo odpoczynku i żadnego stresu – dopowiedział.

-Czym możemy do niego wejść? – zapytała mama.

-Tak, ale tak jak powiedziałem pacjent potrzebuje spokoju.

-Dobrze, dziękujemy – rzekłam i lekarz odszedł.

-Może ja wejdę pierwsza – oznajmiła mama.

-Tak idź – powiedziałam i mama weszła do środka. Usiadłam na krześle i nie mogłam pozbierać myśli.

-To wszystko moja wina – powiedział Liam. Spojrzałam na niego i wtuliłam się w niego.

-Oczywiście, że nie – zaprzeczyłam.

-Oliwia to oczywiste, że to moja wina nie zaprzeczaj sama sobie.

-Ale Liam….- zaczęłam.

-Twoja rodzina mnie nienawidzi za to, jaką krzywdę ci zrobiłem i dzieciom. Sam nie umiem sobie tego wybaczyć. – był smutny, że tak cała sytuacja się potoczyła. Serce mnie kuło widząc tak przygnębionego Liama. Nie wiedziałam, co zrobić, żeby przestał myśleć, że to jego wina.

-Nie myśl już o tym proszę – wyszeptałam tuląc się do ciała męża.

-Postaram się – siedzieliśmy tak 10 minut, kiedy przyjechali Maciek, Diana i Oliwka.

-Co się stało? – zapytał Maciek.

-Maciek….nasz tata miał zawał – powiedziałam a brata zamurowało, ale kiedy zobaczył Liama zauważyłam jak jego mięśnie napinają się.

-Zacznijmy od tego, co on tu robi? –zapytał zły.

-Maciek uspokój się – rzekła Diana.

-Chcę tylko wiedzieć, co on tu robi

-Maciek pogodziliśmy się – oznajmiłam

-Że, co? To ty nie pamiętasz…- zaczął.

-Maciek każdy wie, co zrobiłem i albo uwierzysz albo nie żałuję tego – powiedział Liam.

-Masz rację nie wierzę ci

-Nie rozumiesz, że kocham ją jak nikogo innego? – zaczęli się kłócić.

-Nędzne gadanie, zraniłeś ją i to dwa razy

-Maciek skończ! -krzyknęła Diana –Jesteśmy w szpitalu odpuść już okej? Nie widzisz, że Liam żałuje a Oliwia jest szczęśliwa? Ile jeszcze będziecie toczyli wojnę? Jeżeli oni są szczęśliwi to uszanuj to i pogódźcie się, bo mam tego dość – wypowiedziała się Diana.

-Diana ma rację – powiedziałam.

-Maciek? Może masz cos do powiedzenia? – zwróciła się Diana do mojego brata.

-Daj mi to przemyśleć – powiedział i poszedł po kawę.

Po chwili wyszła mama.

-I, co z tatą? – zapytałam mamy.

-Chce z tobą porozmawiać – oznajmiła.

-Dobrze – wstałam.

-Ja zostanę nie chcę by twojemu tacie się pogorszyło – powiedział Liam

-Okej

Powoli weszłam do białego pokoju. Na łóżku leżał tata.

-Cześć tato – powiedziałam siadając na krzesełku przy łóżku.

-Cześć córeczko

-Wiesz, jakiego nam stracha napędziłeś? – zapytałam

-Wyobrażam to sobie

-Chciałeś ze mną porozmawiać – rzekłam.

-Tak

-No to słucham

-Oliwia chciałem sobie z tobą wyjaśnić całą sytuację

-Z Liamem? – zapytałam.

-Tak właśnie z nim

-Okej

-Powiedz mi proszę jak to z wami teraz jest. Kochasz go? – zapytał.

-Tato powiem ci, że kocham Liama jak nikogo innego. Jest dla mnie ważną osobą w moim życiu.

-Przesadziłem tak na niego krzycząc? – zapytał.

-Można tak powiedzieć, ale nie to jest teraz najważniejsze. Musisz odpoczywać – powiedziałam trzymając za rękę tatę.

-Mam wyrzuty sumienia, ale córeczko musisz też mnie zrozumieć jak ojciec mógł postąpić.

-Spokojnie tato wszystko będzie dobrze – uśmiechnęłam się delikatnie.

-Mam taką nadzieję. Wiesz chciałbym przeprosić Liama – powiedział.

-Mam go zawołać? – zapytałam.

-Jeśli byś mogła

-Okej – stanęłam i poszłam do drzwi. Wyszłam na korytarz. –Liam tata chcę z tobą porozmawiać – powiedziałam niepewnie.

-Jak to? – zapytał zdziwiony.

-Chce z tobą wszytko sobie wyjaśnić

-Jesteś pewna, że to dobry pomysł?

-Dasz radę wierzę w ciebie – powiedziałam.

-Okej no to idę – powiedział i wszedł do pokoju. Usiadłam na krześle. Mama miała na kolanach Dawida a Julka leżała w nosidełku. Wzięłam ją na ręce, bo zaczęła marudzić. Dawid też powoli zaczął zasypiać na kolanach mamy. Podałam jej koc żeby przykryła zasypiającego chłopca.

Oczami Liama:

Kiedy Oliwia oznajmiła, że jej tata chcę ze mną porozmawiać zacząłem się denerwować. Bałem się tego, co od niego usłyszę. Nie chciałem jeszcze bardziej pogorszyć jego stan.

-Usiądź Liam – rzekł. Posłusznie usiadłem na krześle. –Chciałem z tobą szczerze porozmawiać – powiedział.

-Słucham – odpowiedziałem.

-Chciałem się zapytać, dlaczego zdradziłeś moją córkę – powiedział to, czego najbardziej się obawiałem.

-To chyba nie najlepszy moment – rzekłem

-Mną się nie martw, wyjaśnij mi to

-No dobrze – uległem i powiedziałem wszystko. Najbardziej bałem się reakcji teścia. Milczał, kiedy zakończyłem swoją wypowiedź.

-Nigdy nie myślałem, że będziesz zażywał narkotyki – powiedział.

-Bardzo tego żałuję wiem, jaki daje przykład Dawidowi i Julce, ale skończyłem z tym – odpowiedziałem.

-Wiem Liam. Odpowiedz mi na jeszcze jedno pytanie

-Słucham

-Kochasz moją córkę?

-Powiem szczerze

-Na to liczę – powiedział.

-Oliwia jest najważniejszą kobietą w moim życiu. Kocham ją jak i dzieci najbardziej na świecie i nie wyobrażam sobie życia bez nich – zakończyłem swoją wypowiedź.

-Liam widzę, że mówisz wszystko szczerze. Wiesz jak bardzo kocham moją córkę jak i moich wnuczków. Nie pozwolę by stała się im jakakolwiek krzywda. Postaram się ci wybaczyć, ale ostrzegam cię, jeżeli skrzywdzisz moją córkę nigdy ci tego nie wybaczę – rzekł.

-Nigdy tego już nie zrobię

-Przyrzeknij

-Przyrzekam – powiedziałem.

-Dobrze, mam do ciebie prośbę

-Jaką? –zapytałem.

-Zawołałbyś moją żonę?

-Oczywiście – wstałem i podszedłem do drzwi.

-Dziękuje i Liam pamiętaj, co mi przyrzekłeś

-Nie zapomnę – wyszedłem. Przekazałem to, o co poprosił mnie tata Oliwi. Jej mama weszła a przy okazji podała mi śpiącego Dawida.

-I, co jak było? – zapytała Oliwia.

-Myślałem, że będzie gorzej – rzekłem

-Ale wszystko jest okej? – zapytała.

-Tak – odpowiedziałem.

-To dobrze – uśmiechnęła się delikatnie a zaraz wtuliła się w moją klatkę piersiową. Ucałowałem ją we włosy. Dawid jak i Julka słodko spali.

-Może powinniśmy wrócić do domu? – zapytałem. –Dzieci śpią pewnie są zmęczona ty też jesteś – dopowiedziałem.

-Dobrze tylko pożegnam się z tatą – ubraliśmy się jak i dzieci. Pożegnaliśmy się z rodzicami Oliwi i wyszliśmy ze szpitala. Włożyliśmy dzieci do samochodu i sami zajęliśmy miejsca. Po 20 minutach drogi dojechaliśmy na miejsce. Wysiedliśmy i pierwsze, co kiedy weszliśmy do domu poszliśmy położyć dzieci do łóżeczek. Oliwia poszła z Julką a ja zająłem się chłopcem. Delikatnie zdjąłem jego kurteczkę buciki, czapkę i rękawiczki. Przebrałem w śpioszki i delikatnie ułożyłem w łóżeczku. Przykryłem kołderką, ucałowałem synka i po cichu wyszedłem z pokoju. Zszedłem na dół gdzie siedziała Oliwia.

-Śpi? – zapytała.

-Tak – odpowiedziałem siadając obok niej. Oliwia wtuliła się we mnie. Przytuliłem ją do siebie. Siedzieliśmy tak trwając w ciszy. A kiedy zrobiło się już bardzo późno poszliśmy spać. 

-----------------------------------------------

Rozdział 69